Gwałtownie wzrasta, nie tylko w polskich szkołach, liczba dzieci z najrozmaitszymi dysfunkcjami rozwojowymi, w tym niedostosowanych społecznie. Uczniowie ci zwykle otrzymują diagnozy całościowych zaburzeń rozwoju. Zaburzeń integracji sensorycznej bądź zespołów: Aspergera, ADHD itp. Jak sobie radzić z dziećmi o specjalnych potrzebach?
Jak sobie radzić z dziećmi niedostosowanymi społecznie
Do niedawna dzieci te były kierowane na nauczanie indywidualne w imię ich dobra. Jednak przy tak dużej ich liczbie system edukacji stanął przed koniecznością pogodzenia procesu dydaktycznego z problemami wychowawczymi. Edukacja włączająca jest bardzo potrzebna z uwagi na fakt, iż dzieci, a potem dorosłych z problemami społecznymi, z zachowaniem nie można wciąż izolować. Im szybciej i intensywniej będą włączani do społeczeństwa tym większa istnieje szansa, iż nauczą się zasad współżycia społecznego i stosowania poprawnych wzorców. Eliminacja niepożądanych zachowań spoczywa w modelu edukacji włączającej nie tylko na nauczycielu ale również na wychowankach. Całej grupie która jest za siebie wzajemnie odpowiedzialna. Jest to element nauki. Wartość dodana obcowania z osobami o różnorakich problemach, często psychicznych.
Niestety problem ten często jest zbywany powodując szereg patologii. By poradzić sobie z ogromem pracy, specyficznej pracy, nauczyciele winni mieć stosowną wiedzę, kompetencje do radzenia sobie z trudnymi uczniami i pogodzenia nauki z wychowaniem. Na chwile obecną bolączka polskiej szkoły jest standaryzacja uczniów, którzy winni być tacy sami, umieć wszyscy to samo i tak samo, zachowywać się wedle określonego klucza, a jeśli któreś z dzieci odbiega od określonej normy uznawane jest za trudne.
